เกาะเล่าปี่ มีเรื่องเล่าที่ต่อ ๆ กันมาว่า มีครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่แถวทะเลหรือที่เรียกกันว่าชาวเล มีแม่แก่ ๆ คนหนึ่งกับลูกชายคนเดียวของท่าน 2 คน อาศัยอยู่ตามกระท่อมเก่า ๆ ใกล้ทะเลพอลูกชายโตขึ้นจึงขออนุญาตกับผู้เป็นแม่ว่าอยากจะขอไปทำงานเองแม่ก็อนุญาตให้ลูกชายออกหางานเอง นั้นก็คืองานประมง แต่เมื่อเวลาผ่านไปเป็นปีลูกชายก็ไม่กลับมาหาแม่อีกเลย ชายหนุ่มได้ไปทำงานเป็นชาวประมง และความที่ว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นคนนิสัยดี ซื่อสัตย์ สุจริต และขยันทำงาน ทำให้นายจ้างชื่นชมในตัวเขาถึงขนาดยกลูกหลานให้ พอทั้งคู่แต่งงานอยู่กินกันได้ไม่นาน ภรรยาของเขาได้ขอร้องให้ชายหนุ่มผู้นั้นกลับบ้าน เพื่อจะทำความรู้จักแม่ยาย แต่สามีบ่ายเบี่ยงหาข้ออ้างไม่ยอมพาไปอยู่หลายครั้ง แต่ในที่สุดจำต้องยอม เมื่อเรือได้แล่นไปถึงใกล้ฝั่ง เขาได้เห็นหญิงชราแก่ ๆ คนหนึ่ง ซึ่งหน้าตามอมแมมและสกปรกของหญิงชรา เขาจึงสั่งให้คนขับเรืออออกอย่างรวดเร็ว แต่หญิงชรายังจับท้ายเรือเอาไว้ และร้องเรียกชื่อลูกชายอยู่อย่างนั้นแต่ลูกชายก็ไม่สน สั่งให้คนขับเรือขับออกไปทำให้แม่ของเขาล้ม แล้วทำให้หญิงชราร้องไห้เสียใจเป็นอย่างมากนางจึงยกมือขึ้นขอพรแก่พระเจ้า (อัลลอฮ)ให้ลงโทษลูกชายที่อกตัญญูไม่ยอมรับมารดาซึ่งที่ให้ชีวิตและเลี้ยงดูเขามา คำขอพรจากบุผการีนั้นย่อมได้ผลเสมอ ทำให้เรือที่แล่นอยู่ในทะเลเกิดการสั่นสะเทือนเพราะแรงคลื่นและพายุรุนแรง ทำให้เรือพลิกคว่ำ และเรือที่พลิกคว่ำนั้นได้กลายเป็นเกาะเล่าปี่ในปัจจุบัน เรื่องราวทั้งหมดเราไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ แต่เรื่องราวของเกาะเล่าปี่นั้นถือเป็นอุทาหรณ์แก่ลูกหลานในปัจจุบันว่า ความไม่อกตัญญูต่อบุผการีนั้นนำพาซึ่งความหายนะแก่ตัวเอง