ตำนานแรกกล่าวว่าชุมชนแห่งนี้ถูกขนาบด้วยเมืองหนองจิกและเมืองปัตตานี ซึ่งประชาชนไปมาหาสู่กันโดยอาศัยแม่น้ำทั้งสองสายเป็นเส้นทางสัญจร หากมีผู้ที่กระทำผิดแล้วหนีไปอีกเมืองก็ไม่สามารถเอาผิดได้ ด้วยเหตุผลดังกล่าวจึงจัดสร้างด่าน และได้เก็บค่าผ่านทางด้วย ผู้ที่ฝ่าฝืนไม่ยอมจ่ายค่าผ่านด่านก็จะถูกลงโทษอย่างรุนแรง โดยการโบยหรือทุบตี วันหนึ่งบิดาของเจ้าหน้าที่ประจำเมืองหนองจิกเดินทางโดยไม่ยอมจ่ายเงิน เมื่อกลับมาถึงด่านจึงถูกบุตรลงโทษโดยการทุบตีอย่างรุนแรง ชาวบ้านจึงเรียกที่นั้นว่า”กอแดเป๊าะ” ซึ่งเป็นภาษามาลายูแปลว่า “ ทุบตีพ่อ “โดยคำว่า “กอแด”แปลว่า “ทุบตี” และ “เป๊าะ” แปลว่า” พ่อ” ต่อมาเพี้ยนเป็น “เกาะเปาะ” 

ส่วนอีกตำนานหนึ่งกล่าวว่า “สมัยก่อน มีหญิงแก่คนหนึ่งออกเดินเพื่อตั้งหลักแหล่งจึงร่อนเร่จนถึงแม่น้ำสายหนึ่งและเดินเลาะริมแม่น้ำนั้น กระทั่งเจอปลาที่ลำตัวเหลือเพียงกระดูก และน่าประหลาดยิ่งนักที่ยังหายใจอยู่ด้วยเหงือกที่เหลือติดก้าง นางจึงร้องอุทานขึ้นมาว่า “กะเปาะ” ซึ่งเป็นภาษามาลายู แปลว่า “เหงือกปลา” ต่อมาจึงเพี้ยนเป็น “เกาะเปาะ” ปัจจุบันคือชื่อของชุมชนแห่งนี้

ทิศเหนือ ติดกับ ตำบลดอนรัก อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี

ทิศใต้ ติดกับ ตำบลปุโละปุโย อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี

ทิศตะวันออก ติดกับ ตำบลลิปะสะโง อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี

ทิศตะวันตก ติดกับ ตำบลปุโละปุโย, ตำบลตุยง อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี