ในอดีตพื้นที่ลุ่มน้ำปากพนังเป็นอู่ข้าวอู่น้ำของภาคใต้ ซึ่งมีความอุดมสมบูรณ์ต่อมาเมื่อประชากรมากขึ้นทรัพยากรธรรมชาติถูกนำมาใช้อย่างฟุ่มเฟือย มีการตัดไม้ทำลายป่าทำให้ขาดแหล่งดูดซับน้ำหรือชะลอน้ำฝน ความสมดุลยทางธรรมชาติถูกทำลายลง เป็นสาเหตุน้ำจืดในแม่น้ำปากพนังและลำน้ำสาขา จากที่เคยมีปีละ 9 เดือน เหลือเพียงปีละ 3 เดือน และจากลักษณะของแม่น้ำปากพนังมีความลาดชันน้อย ทำให้น้ำทะเลลุกล้ำเข้าไปในลำน้ำเป็นระยะทางกว่า 100 กิโลเมตร ประกอบกับ มีราษฎร์ส่วนหนึ่งใน อ.หัวไทร อ.เชียรใหญ่ และ อ.ปากพนัง หันมาประกอบอ..

อ่านต่อ